લોકોને કોરોનાથી બચાવવામાં ખુદ CRPF જવાનને ચેપ લાગ્યો અને ગુમાવ્યો જીવ, સાથીમિત્રો એ એના વિશે જે વાત કહી તે એકવાર જરૂર વાંચો

સીઆરપીએફની 31 મી બટાલિયનના સબ-ઇન્સ્પેક્ટર ઇકરામ હુસેને દરરોજ સવારે તેના સૈનિકોને ટૂંકમાં માહિતી આપી હતી જ્યારે પહેલું કામ કરવામાં આવતું હતું, ત્યારે તેમના મોઢા માંથી પ્રથમ વસ્તુ બહાર આવી હતી તે કોરોના વિશે જ હતી. તેઓ બધાને સજાગ કરતા. તેઓ અમને કહેતા રહેતા કે કોરોનાથી કેવી રીતે બચવું, સ્વચ્છતા માટે શું કરવું અને સામાજિક અંતર જાળવી પોતાની ફરજ કેવી રીતે નિભાવવી.

જ્યાં ઇકરામ ફરજ પર હોય ત્યાં પણ તે પોતાના સૈનિકો પાસે આવીને પૂછતો, શું બધાની તબિયત બરાબર છે ને? અને જો કોઈ  પણ સમસ્યા હોય તો મને કહો. આવો હતો એસ.આઇ. ઇકરામ હુસેન, જે માનસ તેના જવાનોને કોરોના તરફ ચેતવણી આપતાં હતા, તે પોતે જ કોરોનાની ઝપેટમાં આવી ગયા હતા.

ઇકરામ હુસેનની કમાન્ડ હેઠળ આવેલા કોન્સ્ટેબલ અરશદ ઇકબાલ અને દેબજિત બરુઆ હાલ ખૂબ જ હતાશ છે. તે બંને હાલ ક્યુરેન્ટાઇનમાં છે. ખૂબ જ પ્રયત્નો પછી બંનેએ ફોન પર વાત કરવાની સંમતિ આપી. બંનેએ કહ્યું કે અમારા સાહેબ સૈનિકોની ખૂબ જ કાળજી લેતા હતા.

જેમ ફોર્સમાં ફરજ કેવી રીતે કરવી એ તો તેમની પાસેથી જ શીખ્યા છીએ. તેઓ રોજિંદા બ્રીફિંગમાં પહેલા કોરોના વિશે જ વાત કરતા હતા. તમે કહી શકો છો કે ઇકરામ સાહેબ દરરોજ સવારે દસ મિનિટ સુધી તો ફક્ત કોરોના પર જ બોલતા હતા.

તેઓ કહેતા હતા કે, જો કોઈમાં કોરોનાનું લક્ષણ હોય તો છુપાવશો નહીં. માંશોલી જેલમાં તેની સાથે રહેલા અરશદ અને દેબજિત જણાવે છે કે 15 એપ્રિલની આસપાસ એક જવાનને શરદી થઈ હતી. અધિકારીએ તેને ફરજ પરથી હટાવ્યો અને તરત જ તેને ડોક્ટર પાસે મોકલી આપ્યો હતો.

દેબજિત કહે છે કે બે અઠવાડિયા પહેલા, જ્યારે બે સૈનિકોએ હળવા ઉધરસ અને શરદીની ફરિયાદ કરી હતી, ત્યારે સાહેબ ચિંતિત થઇ ગયા હતા. સર બોલ્યા, છોડી દો, કોઈ કોરોના વિશે વાત કરશે નહીં. ખબર નથી કે કોરોના કોને કોને લઇ જશે,આ એક ખતરનાક રોગ છે.

તે સમયે અમે બધા છાવણીમાં હાજર હોવાથી, અમે કહ્યું, સર, ચિંતા કરશો નહીં. અમે સાથે છીએ અમે સર ને શાંતિ આપવા માંડ્યા. થોડી વાર પછી ઇકરામ સાહેબે હસીને કહ્યું, તમે મને ડરાવી રહ્યા છો. હું તમને તપાસી રહ્યો હતો. મજા આવી, ફરજ સંભાળીને જાઓ.

ઇકરામ સાહેબે કહ્યું હતું કે મારે બે છોકરા છે. એક આસામ પોલીસમાં જોડાવાની તૈયારી કરી રહ્યો છે. મને લાગે છે કે જો બીજો પણ નોકરીએ લાગી જાય તો એના પણ લગ્ન કરાવી દઉં.

અરશદ ઇકબાલ કહે છે કે અમે અઢી મહિનાથી ખજુરીખાસ અને સીલમપુર જેવા વિસ્તારોમાં સ્થિર છીએ. માંંડોલી જેલ સિવાય અમે દિલ્હીના રમખાણો વખતે સાહેબની સાથે રહ્યા. અમારા સર ફરજ પરના માણસ હતા. ધર્મ અને જાતિ, આ બધી વાતો તેનાથી ઘણી જ દૂર હતી.

અમારા બધા જ કોન્સ્ટેબલ સૈનિકો તેમની ડયુટી ઇકરામ સાહેબની અન્ડર રહીને જ કરવા માંગતા હતા. જો કોઈ વાર કોઈ કોન્સ્ટેબલને વહેલા મોડું થાય કે કંઇક આઘુપાછું થાય તો ઓફિસરનો રોષ નહોતા જમાવતા,પહેલા તો તેઓ જોડે બેસીને સમજાવતા હતા.

જો ક્યારેક કોઈને સજા કરવી પડતી, તો તે ખૂબ જ મામુલી સજા કરતા હતા, જેમાં સામેની વ્યક્તિને કઈ પણ ખબર ન પડે, પણ તે  વ્યક્તિને ચોક્કસપણે તેની ભૂલનો અહેસાહ થઇ જતો. ઇકરામ દરેક લોકોની જરૂરિયાતોનું ધ્યાન રાખતા હતા. જો કોઈને પાંચ-છ કલાક માટે પણ ક્યાંક જવું પડ્યું હોય, તો તેઓ તેને તેમની પોતાની જવાબદારી પર જવા દેતા હતા. ઇકરામ સાહેબ … હું માનતો નથી કે તે આજે આપણી વચ્ચે નથી આવું કહીને ભાવુક થઇ ગયો.